Na jednej z moskiewskich ulic w powietrze wylatuje skoda. W wybuchu ginie właścicielka biura podróży Elena Dudariewa. Wyjaśnienie zagadki śmierci bizneswoman spada na barki Anastazji Kamieńskiej, która po przymusowej delegacji u generała Zatocznego wraca do pracy w wydziale na Pietrowce. To już dwudziesty tom serii o przygodach major moskiewskiej milicji.

Dziesięć miesięcy spędzonych w wydziale do spraw przestępczości zorganizowanej major traktowała jak dopust boży. Przez ten czas przyuczyła kapitana Pawła Michajłowicza Diużyna w fachu analityka. A teraz, zgodnie z obietnicą złożoną przez generała Zatocznego, może wreszcie wybrać sobie nowe miejsce pracy.

Nastia wraca jednak na stare śmieci, do Głównego Urzędu Spraw Wewnętrznych Moskwy. Zdążyła się stęsknić za dawnymi kolegami. I choć dochrapała się stopnia podpułkownika i jest starszym oficerem wydziału, to podlega niższemu stopniem Jurijemu Korotkowowi. Kamieńska obawia się, że koledze uderzy woda sodowa do głowy i jako przełożony da jej popalić.

Tymczasem w stolicy Rosji panują niespotykane upały. Miasto zamiera, a jego mieszkańcy próbują się chronić przed lejącym się z nieba żarem. Jednak przestępcy nie biorą urlopu, a przez to i ekipa Kamieńskiej ma pełne ręce roboty.

Sprawę zamachu bombowego, w którym zginęła Elena Dudariewa, milicja traktuje jak zabójstwo na tle obyczajowym. Śledczy Michaił Jermiłow przepytuje męża ofiary Grigorija Nikołajewicza, emerytowanego wojskowego. Milicjant podejrzewa, że to Dudariew podłożył ładunek wybuchowy lub komuś to zlecił. Elena prowadziła dobrze prosperujące biuro podróży Turella i sporo zarobiła na tym interesie. Mundurowy uważa więc, że motywem Grigorija mogła być chęć przejęcia zgromadzonego przez żonę majątku.

Śledztwo komplikuje się, gdy Jermiłow dowiaduje się, że jego żona Olga ma romans z Dudariewem. Misza zostaje odsunięty od dochodzenia, a Olga wszczyna swoje własne, prywatne.

Śledczy trafiają na świadka wybuchu. Artiom Kipiani to młody chłopak, który cierpi na poważną wadę wzroku. Nie potrafi opisać wyglądu sprawcy, ale pamięta jego głos i fakt, że słuchał „Symfonii szkockiej” Feliksa Mendelssohna. Czy takie poszlaki pomogą w ujęciu winnego?

„Harmonia zbrodni” to kryminał ze skrupulatnie dopracowaną intrygą. Marinina nieustająco zachowuje wysoki poziom językowy: staranny styl pozbawiony wulgaryzmów, kolokwializmów i naleciałości mowy potocznej.

Autorka przekonywająco ukazuje realia życia rosyjskiego społeczeństwa i nastrojów w nim panujących. W pasjonujący sposób opisuje zwykłych ludzi i problemy, z którymi codziennie się mierzą.

Mimo wielości tomów serii z Anastazją Kamieńską (ten, już dwudziesty, w oryginale ukazał się w 1998 roku), każdą kolejną odsłonę przygód major czyta się z żywym zainteresowaniem. Być może to zasługa głównej bohaterki – przeciętnej w sumie kobiety, z którą każdy może się identyfikować. Z drugiej jednak strony Kamieńska w roli milicjantki ujawnia swoje supermoce: jest zdeterminowana w walce o prawdę i potrafi osiągnąć swój cel.

Kto raz spotka Nastię Kamieńską, ten na dłużej będzie chciał pozostać w jej powieściowym świecie.

Aleksandra Marinina
„Harmonia zbrodni”
przeł. Aleksandra Stronka
Czwarta Strona Kryminału
Poznań, 2020
368 s.